قوله تعالى إن الذین کفروا ایشان که کافر شدند سواء علیْهمْ یکسانست بریشان. أ أنْذرْتهمْ ایشان را بیم نمایى و آگاه کنى أمْ لمْ تنْذرْهمْ یا بیم ننمایى و آگاه نکنى لا یوْمنون نخواهند گروید.
ختم الله مهر نهاد الله على قلوبهمْ بر دلهاى ایشان و على سمْعهمْ و بر گوش ایشان، و على أبْصارهمْ و بر چشمهاى ایشان غشاوة پردهایست و لهمْ عذاب عظیم و ایشانراست عذابى بزرگ.
و من الناس منْ یقول از مردمان کس است که میگوید آمنا بالله بگرویدیم بخداى و بالْیوْم الْآخر و بروز رستاخیز و ما همْ بموْمنین (۸) و ایشان گرویده نیستند
یخادعون الله و الذین آمنوا چنان مىپندارند که خداى را مىفریبند و مومنانرا و ما یخْدعون و فریب نمیسازند.
إلا أنْفسهمْ مگر با تنهاى خویش و ما یشْعرون (۹) و نمیدانند که این فرهیب است که در آنند.
فی قلوبهمْ مرض در دلهاى ایشان بیمارى و گمان است فزادهم الله مرضا ایشان را بیمارى دل افزود و لهمْ عذاب ألیم و ایشانراست عذابى درد نماى درد افزاى بما کانوا یکْذبون (۱۰) بآنچه دروغ گفتند که رسول و پیغام دروغ است
و إذا قیل لهمْ و چون که ایشان را گویند لا تفْسدوا فی الْأرْض تباهى مکنید در زمین قالوا جواب دهند گویند إنما نحْن مصْلحون (۱۱) ما نیک کنندگانیم و با سامان آورندگان
«الا» آگاه بید إنهمْ هم الْمفْسدون بدرستى که ایشان آنند که تباه کاراناند و لکنْ لا یشْعرون (۱۲) و لکن نمیدانند که غایت آن فساد چیست.